"პენ­სი­ო­ნე­რი ბე­რი­კა­ცი ვარ", - ასე გაგ­ვეც­ნო "გზის" ერ­თ­გუ­ლი მკითხ­ვე­ლი, რო­მე­ლიც აპ­რო­ტეს­ტებს ვირ­ტუ­ა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბებს და ამის გა­მო წლე­ბია, ემიგ­რანტ შვილ­თან არ უსა­უბ­რია. მის წე­რილს მცი­რე­ო­დე­ნი შეს­წო­რე­ბე­ბით გთა­ვა­ზობთ:
"გი­ლო­ცავთ ახალ წელს. ეს წე­ლი ყო­ფი­ლი­ყოს ბედ­ნი­ე­რე­ბის, მშვი­დო­ბის, იმე­დე­ბის ას­რუ­ლე­ბის წე­ლი, თქვენს ჟUურნალს კი ვუ­სურ­ვებ და­ებ­რუ­ნე­ბი­ნოს წარ­თ­მე­უ­ლი გვერ­დე­ბი - ახ­ლა რომ შიმ­ში­ლის­გან გაძ­ვალ­ტყა­ვე­ბულ მო­დელს ჰგავს, ქარ­თ­ველ კა­ცებს რომ გვიყ­ვარს, ისე­თი სუნ­სუ­ლა გამ­ხ­და­რი­ყოს - ეს ხუმ­რო­ბით...
მე მიყ­ვარს "გზა". თუმ­ცა, ყო­ველ­თ­ვის ვერ ვა­ხერ­ხებ მის შე­ძე­ნას, რად­გან მი­ჭირს კვი­რა­ში ლარ­ნა­ხე­ვა­რი გა­ვი­მე­ტო პენ­სი­ო­ნერ­მა ჟურ­ნა­ლის­თ­ვის. არა­და, მარ­თ­ლა ნა­მეტ­ნა­ვად შე­მაყ­ვა­რეთ თა­ვი წლე­ბის მან­ძილ­ზე. პენ­სია თუ გა­მეზ­რ­დე­ბა, რო­გორც ამას ჩი­ნოვ­ნი­კე­ბი "სა­არ­ჩევ­ნო სიზ­მ­რებ­ში" გვპირ­დე­ბოდ­ნენ ან თქვენ თუ ისევ ლა­რად გა­ყი­დით თქვენს მარ­გა­ლიტს, მა­შინ ჩვე­ულ სტილ­ში ჩავ­დ­გე­ბი, თუ არა და, რო­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა მექ­ნე­ბა, ვი­ყი­დი და რო­ცა არ მექ­ნე­ბა, ისევ "კი­ოს­კე­ბის" გამ­ყიდ­ვე­ლებს შე­ვა­წუ­ხებ ჩე­მი წუ­წუ­ნით და ისი­ნიც მათხო­ვე­ბენ ხოლ­მე, თვა­ლი რომ გა­და­ვავ­ლო.
ახ­ლა, რის­თ­ვის გა­წუ­ხებთ: მინ­და, ხმა მი­ვაწ­ვ­დი­ნო ჩემს ქა­ლიშ­ვილს, რო­მე­ლიც სა­ბერ­ძ­ნეთ­შია. ვი­ცი, უყ­ვ Advertisement You must have Flash Player installed in order to see this player. არს თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლი: ქე­თი­ნო, არ გრცხვე­ნია, მა­მა ასე რომ და­ი­ვიწყე? ნუ­თუ, სა­ნამ ფე­ხებს არ გავ­ფ­შეკ, ჩა­მოს­ვ­ლას არ იკად­რებ? არა­და, რამ­დე­ნი რამ მაქვს შენ­თ­ვის სათ­ქ­მე­ლი. რო­გორ მჭირ­დე­ბა ახ­ლა ქა­ლიშ­ვი­ლის მზრუნ­ვე­ლი ხე­ლი. მე იმის­თ­ვის არ გა­მიზ­რ­დია შვი­ლი, რომ გამ­ქ­ცე­ო­და. მინ­დო­და, გვერ­დით მყო­ლო­დი, რომ ხში­რად ჩამ­ხუ­ტე­ბო­დი, თავ­ზე ხე­ლი გა­და­გეს­ვა ჩემ­თ­ვის და გეთ­ქ­ვა, რომ გიყ­ვარ­ვარ. სულ ეს არის, რა­საც შენ­გან მო­ვითხოვ­დი ამ სი­ბე­რე­ში, თო­რემ მე არც შე­ნი გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი ტკბი­ლე­უ­ლი მინ­და და ფუ­ლი ხომ მით უმე­ტეს... განაგრძეთ კითხვა